12 maart 2020. We spreken af bij wheeler Peter Genyn in het mooie Kalmthout. Het is niet de eerste keer dat we Peter ontmoeten, maar weten nu toch niet goed hoe ons te gedragen. Zoals de Corona voorschriften ons voordragen, mogen we hem niet begroeten met een kus of een handdruk. Het is toch nog wat wennen. Het eerste gespreksonderwerp is dan uiteraard ook vanzelfsprekend.
Welke beperkingen ervaar jij als topatleet nu België meer en meer maatregelen neemt om het Corona virus in bedwang te houden?
Peter: "De wedstrijden werden afgelast voor de komende maand, maar mijn eerste wedstrijd is pas gepland eind mei. Het is afwachten of er nog meer maatregelen komen die invloed kunnen hebben op mijn dagelijkse trainingen."
Hoe ziet een doorsnee dag eruit voor jou?
Peter: "Mijn dag start met het ochtendtoilet dat uiteraard wat meer tijd in beslag neemt dan bij een valide persoon. Daarna maak ik tijd voor een stevig ontbijt om daarna de auto te nemen richting Gent waar ik ga trainen. Ik train er op maandag, woensdag, vrijdag en zaterdag. Gemiddeld train ik er enkele uren met mijn coach op de piste gevolgd door conditie- en/of balanstraining. Daarna keer ik terug naar huis waar ik nog door de kine wordt behandeld om mijn spieren los te maken. Op dinsdag en donderdag train ik thuis op de rollen ofwel ga ik buiten gaan rijden."
Gent is toch een heel eind ver van Kalmthout. Vanwaar deze keuze?
Peter: "De atletiek van Parantee is grotendeels in Gent gevestigd. De wheelers worden samen gecoacht, ervoor of erna is het aan de protheselopers. Daarnaast zijn er geen atletiekpistes in de buurt die zo goed zijn als in Gent. Het is inderdaad wel zeer ver rijden en vaak ook aanschuiven in de file."
Hoe ziet jouw team eruit?
Ik heb een coach die verschillende mensen uit de atletiek coacht, waarvan er nu wellicht 3 naar de paralympische spelen zullen mogen gaan. Verder word ik ook nog begeleid door een voedingscoach. Enkele weken voor een wedstrijd wordt er per uur bepaald wat we mogen eten. Uiteraard heb ik ook dagelijks een kinesitherapeut die mijn spieren los maakt.
Je hebt al wat tegenslagen gekend. Hoe blijf je gemotiveerd om te blijven trainen?
Peter: "Het is een passie. Mocht het geen passie zijn, dan hou je dat niet vol. Eigenlijk kan je het zien als een verslaving. Toen ik thuis kwam van het WK was er 3 weken rust gepland. Na enkele dagen begon het toch alweer te kriebelen om een toerke te gaan doen."
It's not for the money, it's not for the glory, it's just for the medal.
Hoe ben je in het wheelen gerold?
Peter: "Ik ben tijdens mijn revalidatie in Gent toevallig in contact gekomen met iemand die rolstoelrugby wou starten en mensen zocht die hier interesse voor hadden. Toen stond G-sport echt nog in zijn kinderschoenen en werd dit in het revalidatiecentrum nog niet echt gepromoot. Ik heb rolstoelrugby uiteindelijk 20 jaar gedaan. We waren een zeer goeie ploeg en geraakten zelfs tot op het EK. Later kreeg ik heupproblemen en tijdens rolstoelrugby was de kans op breuken veel te groot geworden, waardoor ik moest kiezen voor een andere sport."
Als G-sporter lever je dezelfde geweldige prestaties als een topatleet, niettemin zijn ze vaak nog indrukwekkender gezien de fysieke beperking. Wordt hier voldoende aandacht aan besteed in de media volgens jou?
Peter: "We zien de media-aandacht in stijgende lijn, vooral op Sporza worden onze prestaties wel al vaak vermeld. Hierdoor pikken de kranten het ook wel al meer en meer op. Het is echter zeer opvallend en niet begrijpelijk dat op VTM bijvoorbeeld nooit aandacht wordt geschonken aan G-sport."
Worden jullie evenveel vergoed voor jullie prestaties in vergelijking met de andere atleten?
Peter: "Voor een gouden medaille kreeg ik op de Spelen in Rio prijzengeld dat een waarde had van 1/5 in vergelijking met het prijzengeld dat Nafi Thiam kreeg die ook goud won op de spelen. Verder krijgen wij als G-sporters voor EK's en WK's niets van prijzengeld, terwijl dat voor de gewone sporters wel het geval is. Hierdoor zijn wij ook genoodzaakt om sponsors te zoeken wat helemaal niet evident is. G-sporters komen sowieso al veel minder in de media waardoor sponsors vaak minder visibiliteit kunnen genieten. Ik geef voor mijn sponsors dan soms eens een lezing of tracht hen wat visibiliteit te geven via sociale media. Dit zijn dingen die er bij komen waar onze focus niet op ligt, maar die broodnodig zijn om onze sport op dit niveau te kunnen blijven doen.
Heb je suggesties voor mensen die aan G-sport willen beginnen?
Peter: "Gewoon doen. Het is sowieso goed om veel te bewegen. Het houdt je soepel, het zorgt ervoor dat je transfers vlot kan blijven uitoefenen, minder spasticiteit ervaart, ... "
Je bent regelmatig in het buitenland. Hoe verloopt het reizen met een vliegtuig vanuit de rolwagen?
Peter: "Reizen met een rolwagen gaat eigenlijk heel vlot. Ze rijden met de rolstoel tot tegen de stoelen van het vliegtuig. Indien je dit niet zelf kan, word je door 2 stewards op het stoeltje naast een raam geplaatst zodat andere medepassagiers niet gehinderd zijn wanneer ze moeten passeren. Het is altijd goed om op voorhand goed aan te geven dat de rolstoel klaar moet staan bij het landen, want het is al eens gebeurd dat de rolstoel bij de bagage op mij stond te wachten... Verder is het ook belangrijk dat je rolstoel gelabeld is.
Ik reis meestal via de reisorganisatie Wetravel2 omdat ik ook heel veel materiaal mee heb, maar reizen kan perfect ook zonder reisorganisatie. Ik vraag wel een aangepaste hotelkamer zodat ik een ruime en aangepaste badkamer heb om mijn ochtendtoilet vlot te laten verlopen."
Reizen met het vliegtuig mag dus geen hindernis vormen volgens jou om er op uit te trekken. Hoe zit dat met de bus of trein?
Peter: "Dat is iets anders. Reizen met de trein of bus is echt rampzalig in België. Veel te weinig stations of haltes zijn toegankelijk. Zo nam ik eens de kusttram in Oostende en kon ik er pas af aan het station van Oostende, de andere haltes waren niet toegankelijk. Wij hebben de kans om gratis de bus te gebruiken, maar als rolstoelgebruiker is het helemaal niet motiverend."
Welk land is volgens jou het meest toegankelijk?
Peter: "In de Verenigde Staten zijn werkelijk alle openbare plaatsen volledig toegankelijk. Je voelt dat ze daar echt veel respect hebben voor mensen met een beperking. Wellicht komt dit diep respect vanuit de tijd van de veteranen. Zo wou ik tijdens mijn reis heel graag eens op een racecircuit rijden met een ferrari. Ik was voorzien van een besturingssysteem om een auto met de handen te bedienen. Toen ik vroeg of ik mijn handbediening mocht gebruiken op hun auto's, zeiden ze dat ze het beter vonden dat ik hun eigen aangepaste auto's gebruikt. Overal in de VS is er mogelijkheid om een aangepaste auto te huren. Daar kunnen ze in België nog iets van leren."
Als onderneming in aangepaste kleding vragen we ons af wat voor jou de grootste struikelblokken zijn bij kleding uit de reguliere markt. Waar let je het meest op bij het kiezen van kleding?
Peter: "Eigenlijk draag ik nooit nog broeken uit de reguliere markt. Ik draag steeds rolstoelbroeken. Vroeger lette ik er op dat de broeken lang genoeg waren want dat was het grootste probleem gezien mijn lengte. Rolstoelbroeken zijn langer dan broeken uit de reguliere markt, bedekken mijn rug door de hogere taille en geven geen druk op mijn stuit. Naast broeken zijn ook jassen een probleem. Die draag ik nauwelijks nog. Ik heb wel enkele truitjes met een rits aan, maar deze laat ik gedeeltelijk toe om ze dan boven mijn hoofd te kunnen aantrekken. Ritsen hanteren is namelijk niet evident voor mij."
Wat zouden voor jou de hoogtepunten mogen zijn in 2020?
Daar moet ik niet lang over nadenken. Er zijn 2 hoogtepunten: in april de geboorte van ons kindje en in september hopelijk 2 gouden medailles op de Olympische Spelen in Tokyo.
