Een klein gebaar met groot resultaat.
Dat kanker je hele wereld ondersteboven zet, is geen verrassing meer.
De aandoening die zovelen van ons raakt, verliest langzaam zijn taboe maar ontsnapt nog niet aan onze angst ervoor.
De foto die de verpleegkundige maakte van mijn eerste chemotherapie verraadt al mijn gevoelens van dat onwerkelijke moment.
Ik zie het terug in de blik van mijn ogen. Angst, moed, kracht, verdriet, onwetendheid en een vleugje verbeten trots.
Mijn haar was nog niet uitgevallen maar dat zou zeker niet lang meer duren. Ik was broodmager en droeg kleding die al jaren achter in de kast was beland.
Kleding die ik al lang niet meer paste maar waar ik thans geen afstand van kon doen.
Ik kon nu die ene strakke broek weer aan. Sterker nog, die hing zelfs losjes rond mijn heupen.
Hoedenhoofd
Het leven zonder haar was wel even wennen.
In de eerste weken was ik bezig met de vraag, hoe kleed je een kaal hoofd?
Ik schafte een pruik aan, toch gebruikte ik hem niet heel vaak.
Liever experimenteerde ik met hoofddoeken en sjaals en kocht ieder leuk mutsje dat ik zag.
Zo gebeurde het, na een aantal maanden van behandeling, dat ik met mijn nieuwe pluizige panterprint-barret aankwam op de afdeling waar ik mijn chemo kreeg.
Een zaaltje waar ook andere patiënten met kanker worden behandeld. Mensen die meestal een stuk ouder waren dan ik.
Om de tijd te overbruggen maakte ik vaak praatjes met de anderen als dat kon.
Schuin tegen over me zat een vrouw.
Ze zat net te ver weg en als ze met de verpleging sprak klonk haar stem zacht en breekbaar.
Ik had haar nog niet eerder gezien. Onze blikken kruisten elkaar zo nu en dan.
Ik herkende de hardheid en de zachtheid in haar ogen.
Ze bleef mijn kant op kijken en ik werd er een beetje onzeker door.
Stoorde ik haar met mijn gebabbel? Viel ik op vanwege mijn leeftijd? Of, leek ik gewoon op iemand die ze kende?
Na een poosje moest ik het toilet bezoeken en passeerde haar stoel.
Ik zag dat ze iets wilde zeggen, maar het kostte haar moeite. Ze trilde en zag er erg klein en moe uit.
“Die muts staat je erg goed” zei ze in een zucht. Ik voelde me opgelucht en door de vrijgekomen spanning flapte ik eruit: ‘Ja, je hebt pas echt pech als je als kankerpatiënt géén hoedenhoofd hebt.’
Wat iedereen hoorde en waardoor er een kort een heuse lachbui door het zaaltje trok.
Pyamadag
Niet alleen een kaal hoofd biedt uitdagingen.
Ik viel behoorlijk af doordat ik kanker had maar kwam tijdens de behandeling ook weer behoorlijk aan door de medicatie.
De chemo maakte me extreem gevoelig waardoor ik geen strakke kleding meer kon verdragen.
Ik kon lange tijd mijn armen niet goed gebruiken en had daarom problemen bij het aantrekken van BH’s of kleding die over het hoofd aangetrokken moest worden.
Mijn behandeling viel in de zomer en het weer was prachtig. Toch droeg ik bedekkende kleding omdat de zon tijdens een chemokuur extra sterk aankomt en schadelijk kan zijn.
Een vriendin die ik later ontmoette, vertelde me over de problemen die haar moeder had ervaren voordat zij aan de gevolgen van kanker overleed.
“In de laatste 6 maanden van haar leven, heb ik maar over één dingen horen klagen: kleding en met name, broeken. Het zat niet meer lekker, het deed extra pijn en kostte haar energie.
Alleen een pyjama zat fijn maar ze wilde niet dag en nacht daarin lopen want dan voelde ze zich nog zieker.”
Heel herkenbaar. Het is voor mensen met kanker niet makkelijk om kleding te vinden die rekening houdt met de beperkte mobiliteit. Terwijl er toch sprake is van veel voorkomende gevolgen waar je tijdens kanker rekening mee kunt houden.
Kleding dient bovendien voor veel meer dan alleen het praktische nut.
Met kleding identificeer je jouw stijl en je gevoel, kleding kan je vrolijk maken en kracht geven.
In een tijd waarin je identiteit zwaar onder druk komt te staan kan aangepaste kleding juist ervoor zorgen dat jij je comfortabel voelt en toch jouw persoonlijkheid of identiteit uitstraalt.
Kleding kan je helpen om je eigenwaarde op te vijzelen.
Krachtig gebaar
Twee weken na onze eerste ontmoeting, zag ik haar weer.
Ze zat weer aan de andere kant van de kamer, ik had die keer zelf niet de kracht om te spreken.
Nooit zal ik vergeten hoe haar blauwe trotse ogen mijn kant op straalden onder haar eigen scharlakenrode baret.
Ik viel in slaap en toen ik wakker werd was ze al weg.
Maar ik zie haar daar nog zo zitten, vol in haar kracht.
Haar kleine gebaar veranderde mijn leven en ze is nog vaak in mijn gedachten.
Het plantte bij mij het zaadje wat later mijn webshop bij kanker zou worden.
Tijdens mijn herstel bracht ik winkels met handige of nuttige producten in kaart. Winkels als So Yes want ook hier kun je kleding vinden die net even wat anders is en rekening houdt met de specifieke behoeften voor mensen met een beperking.
Inmiddels biedt KankerEnIk.nl een fijne plek om rond te snuffelen voor inspiratie. Wekelijks bezoeken duizenden de webshop op het gebied van kleding, wonen of tips voor een lief geschenkje. Dat laat zien dat de behoefte groot is en dat ik nu dankbaar werk doe.
Elke De Klerk
