Mediteren in het Park

park

Het is toch altijd weer even door dat lint van weerstand heen lopen: de knusse meditatieruimte achterlaten en de miezerende valavond instappen om te gaan mediteren in het Zuidpark. Maar het lint is gelukkig net zo licht gespannen als aan de eindmeet van een marathonloop, dus niet moeilijk om doorheen te stappen. We gaan naar onze plek in het park, onder een boom, bij een bank. Daar liggen geen matjes klaar, geen boeddha rupa die er altijd zit, geen kaarsen, zelfs geen yoga mensen die boven ons hoofd stommelen, al die zaken zo vertrouwd en wat we gewend zijn…

Het Zuidpark is als de open ruimte waar we instappen. Alle adviezen over meditatie, concepten over de leer, laten we achter in ons comfortabele centrum. Als we ons neerzetten in het natte gras, onze ogen sluiten en verstillen is er in de plaats daarvan de wind die langs ons gezicht strijkt, het tikken van druppels op de rottende bladeren op de grond, voetstappen van voorbijgangers, stemmen, geraas van het verkeer in de stad. Stilzitten in het volle leven dat maar doordraait. En alles zo levendig, zo echt, diep ervaren.
Waarom doen we altijd zo druk, als stilstaan temidden van alles zo veel meer ‘geleefd’ voelt? Zelfs wanneer ik mediteer, heb ik het vaak druk met mediteren.Maar hier in de openlucht, waar geluiden, gedachten, sensaties geen afleiding zijn, maar gewoon deel van een groter geheel, waar ik niet het centrum van ben, maar middenin ben, sta ik eindelijk stil…

De open lucht geeft ruimte aan alles, ik hoef daar niks voor te doen. We hoeven geen drukke gesprekken met elkaar te voeren om elkaar lief te hebben. We hoeven geen wilde avonturen te beleven. Dit zitten met elkaar, temidden van vele levens, waarvan geen enkel ons toebehoort, is intens harmonieus.En we zitten op de aarde, die steeds in beweging is. De aarde waar we niet altijd even lief voor zijn, vaak zelfs gewelddadig in al ons grijpen naar genot. Maar hier zittend in meditatie kunnen we in alle intimiteit de aarde onder ons voelen en eeuwen en eeuwen.

Dezelfde aarde waarop de boeddha zich neerzette met het rotsvaste besluit een uitkomst te vinden voor het jammeren in dit mensenbestaan.Laten we minder jammeren en vaker stilzitten met elkaar onder de blote, open hemel. Er is een oplossing voor het raadsel van dukkha (onbevredigdheid, lijden) in dit leven, nu, onder deze hemel, niet erin!

Mieke