Geef ik mezelf het mandaat om iets te verwachten van de organisatie, het team, de medewerker, de baas, ? Kan ik loslaten en soms leven met een net-genoeg-aanpak of -resultaat? Zijn we soms niet te veeleisend voor onze collega’s, maar vooral voor onszelf? Of laten we kansen op cruciale gesprekken (link) voorbij gaan omdat we denken dat dit niet goed komt, dat de ander boos gaat zijn of niet meer gaat samenwerken, … Heel dikwijls schieten we daarmee onszelf in de voet … we houden ons in of duwen te veel door vanuit onze voorzichtigheid, overdreven plichtsbewustzijn, eisen aan de wereld en/of onszelf, ons perfectionisme, onze confrontatievermijdend gedrag. We leggen ons daardoor een druk op die niet altijd hoeft, zijn soms heel ontevreden over onszelf of boos dat ons dit ‘weer’ niet gelukt is. Of hebben last van de ander omdat die niet doen wat wij ‘normaal’ vinden. Het kan daarom een heel verhelderende en normaliserend oefening zijn om eens dat stuk van jezelf op de lege stoel te plaatsen en jij er naast. Gewoon om samen een goede babbel hebben met jezelf. Een babbel vanuit nieuwsgierigheid naar het positieve onderliggende (welk verschil wil dat stuk van jezelf maken) en samen zoeken naar een goede middenweg. Een babbel die leidt tot meer een meer werkbare interne dialoog, positieve gedachten en helpende gedachten, minder moeten – weg kromme redeneringen (rampdenken, fanatiek perfectionisme, love junk, eisen aan de wereld, …)
