‘ROOTS, BLOODY ROOTS, …’ hoor ik in mijn headset op de achtergrond weerklinken. Het is de Zwaarste Lijst op StuBru, vandaag op paaszondag. Lekker ruig en heavy (van mij), toch?
Met deze stoere inleiding voel ik me net iets comfortabeler om te beginnen vertellen over het onderwerp waar het eigenlijk over gaat: Het Hartje.
Ik kan niet voorkomen dat mensen denken wat ze denken, maar in essentie gaat het daar ook niet echt over. Het gaat eerder over wat ik zelf denk, waar ik schrik voor heb, en waar ik me voor schaam.
Het is eigenlijk spijtig, maar ik schaam me voor één van de hobby’s die ik heel erg graag en frequent doe: haken (van hartjes!) Het is ook iets waar ik eigenlijk al lang iets mee wil doen, maar nog nooit echt gedurfd heb om er te veel energie in te steken. Telkens wanneer ik iets verzin, zet ik niet echt door, of saboteer ik mezelf weer, zodat het risico op negatieve reacties niet te groot wordt. Zou ik het wel aankunnen mochten anderen me erop beoordelen of zelfs veroordelen, vraag ik mezelf dan af.
Deze tendens merk ik ook opnieuw op bij de lancering van mijn nieuwe platform van De Boswachter en de ‘voorname’ plaats dat ik Het Hartje op de website gegeven heb. Met goede moed heb ik het hele project afgewerkt en online gelanceerd. Nu mijn website/platform online staat en door iedereen gelezen kan worden, zou ik me maar al te graag opnieuw heel erg klein maken en ver weg stoppen. Wat ik er zelf zo mooi aan vind, is dat het zo anders is, maar gek genoeg is dat evengoed waar ik me ook het meeste bang van wordt.
Een groot deel van mijn leven heb ik aan de marge van de maatschappij doorgebracht en heb ik me ook vaak afgezet tegen alles wat mainstream is, als rebel. Ik wilde er niet bij horen, dacht ik zelf. Ondertussen besef ik dat ik eigenlijk wel gewoon graag een plaats wil. In plaats van te klagen over de maatschappij, heb ik besloten op mijn eigen manier eraan deel te nemen, om zo verandering te kunnen verwezenlijken. Ik zie niet meer zo de zin van enkel kwaad te staan roepen aan de zijlijn. Er bestaan zoveel mooie en hartverwarmende initiatieven, waar ik graag deel van wil uitmaken.
Juist omdat ik me nu wel deel van onze samenleving voel en het belang zie van het eraan deel te nemen, voelt het eigenlijk extra kwetsbaar om veel van mezelf te laten zien. Aan de zijlijn had ik toch niets te verliezen, maar als speler op het veld doet het er veel meer toe.
Dit jaar heb ik gekozen om opnieuw als vrijwilliger aan de slag te gaan voor YAR. Het programma vraagt ons als coach een doelstelling te kiezen (net zoals de jongere die je volgt, dat doet). Mijn doel is om te blijven te blijven kiezen voor wat me verder doet groeien als persoon, zelfs als dit betekent dat ik mij er oncomfortabel bij voel. Wat ons helpt in ons groeiproces, voelt nu eenmaal vaak oncomfortabel aan. :)
Toen ik eerder deze week een ingeving kreeg, heb ik gekozen om ervoor te gaan mijn idee om te zetten in realiteit en er iets over te schrijven hier.
En dan de echte actie:
Wil je graag iemand een hart(je) onder de riem steken in deze uitdagende tijden?
Neem er dan zeker eentje mee, ze zijn gratis!
Graag eentje per persoon, per bezoek aan Cabane.
Geen zorgen: ‘Op absorberend materiaal (zoals karton, papier, textiel…) kan het virus niet goed overleven.’
Om het risico zo klein mogelijk te houden: was of ontsmet je handen en raak enkel het hartje aan dat je gaat meenemen.
Nieuwsgierig van waar de hartjes komen?
www.de-boswachter.be
De houten kom met hartjes en het bijhorende kaartje kan je terugvinden in Cabane, het geweldige koffiehuisje in Lier. Tijdens de lockdown kan je er versnaperingen en drankjes afhalen, of thuis laten bezorgen.
Wil je graag een hartje, maak dan zeker een bestelling voor iets lekkers bij Cabane.
Andreas.
